Czemu bajka?

„Bajka” (bo taki był pierwszy tytuł musicalu) przyszła na świat 26 stycznia 2013 r. po próbie  reżyserskiej czytanej „Bitwy pod Legnicą”. Gosia Rojek, Krzysiek Augustyniak i ja już wtedy wiedzieliśmy, że po „Bitwie” pójdziemy dalej. Założenie spektaklu było proste – bajki, kostiumy, dużo zabawnych postaci, jeden „zły” i jeden „dobry” i jedna „ona”.

 

Kanwą miała być bajka o Śpiącej Królewnie. Czemu akurat ta? Cóż, wszystko przez przeuroczego disneyowskiego Księcia Filipa. Kto widział, ten zrozumie.

 

Stworzyliśmy równoległy świat. Świat, gdzie życie bajki toczy się równolegle z naszym. I świat, gdzie równowaga może być zachwiana przez ludzkie uczucia.

 

Tak więc nasze musicalowe dziecko zaczęło dorastać. Ochrzciliśmy bohaterów, zbudowaliśmy im historie. Dostali swoje zalety i wady.

 

I weszliśmy w okres dojrzewania. „Śpiąca” dostała także trochę pikanterii. „Ten zły”, Wiktor, to nie zła wróżka, która zamacha różdżką i zrobi marne hokus-pokus. On jest mężczyzną, który ową „ją”, Gabrysię, będzie próbował uwieść, który rzuci jej świat do stóp. A ona nie pozostanie mu dłużna. Co więcej. Zatańczą grzechy – one też grzeczne nie będą. Ale to już inna bajka.

 

No właśnie. Inna bajka. Jak się okaże, napisaliśmy nową historię. Powstało nowe, całkiem inne spojrzenie na starą baśń. Czy zastanawialiście się, co by było, gdyby jednak Śpiąca Królewna została ustrzeżona przez zakłuciem się wrzecionem? Albo gdyby Książę nie zdołał dotrzeć do zamku? Czy myśleliście, że może wiedźma wcale nie była taka, jak myślimy? A może wcale jej nie było?

 

My pomyśleliśmy o tym wszystkim.

 

Okazuje się, że wszystko jest inaczej niż nam się dotychczas wydawało. My już znamy prawdę.

„Śpiąca” wkrótce zdradzi ją i Wam.

 

Po raz kolejny wiele miesięcy pracy, 4 grupy artystów, kolejne 70 osób w świetle reflektorów. Jedna scena. Jeden cel. Młodzież znów zjednoczy się, by pokazać, że chcieć, to móc.

 

  Joanna Alicja Brylowska